اسلایدر

هر گاه نام عباس به میان می‌آید، همه ‌چیز به ازدحام می‌آیند.

اشک‌ها ازدحام می‌کنند که دریا شوند؛ دریاها ازدحام می‌کنند که اشک شوند؛ اشک‌ها و دریاها ازدحام می‌کنند که طوفان شوند و طوفان‌ها دست به دست هم می‌دهند تا علم عباس را بر پا نگه دارند.

علم عباس، هنوز برپاست. دست عباس هنوز قلم نشده است. دست عباس، همین دسته‌های عاشوراست که هر سال از هر کوی و برزن، مانند رود خروشان جاری می‌شوند و کشور به کشور، شهر به شهر، مسجد به مسجد و حرم به حرم، بیرق خونین عاشورا را برپا نگه می‌دارند.

بیرق خونین عاشورا را برپا نگه می‌دارند، تا رسم مردانگی از جهان برنیفتد، تا رسم وفا در جهان زنده بماند. حکایت عباس، حکایت عشق است؛ حکایت وفاست، حکایت دلدادگی است.

مشک عباس، پر از آب نبود؛ پر از آبرو بود. چه غافلند آنان که مشک عباس را تیرباران کردند. آبرو با تیر بر زمین نمی‌ریزد؛ آبرو با شمشیر بر زمین نمی‌ریزد؛ آبرو با شمشیر تازه‌تر می‌شود و با تیر زنده‌تر. آبرو با خون درخشان‌تر می‌شود.

عباس، با مشک، آب نیاورده است؛ آبرو آورده است. با مشک آبرو آوردن، کار هر کس نیست. با مشک آب آوردن کار هر کسی هست. اما عباس،‌ کسی است که مثل هیچ‌کس نیست.

امام حسین (علیه السلام) فرموده‌اند: عباس را نزد خدا منزلی است که روز قیامت، همه شهیدان بر آن رشک می‌برند. (الخصال - ج 1 ص 68)

یا ابالفضل العباس؛

کیست آن‏که تو را بخواند و از یاری دستان بریده‏ات بی‏نصیب بماند؟

کیست آن‏که اندوه جاودانه تو را بفهمد و از غم مشک‏های پاره پاره‏ات، طاقت از کف ندهد؟

کیست آن‌که بلندای قامتت را دیده باشد و آسمان را به چشم حقارت ندیده باشد؟!

تو، سقای جان‏های تشنه‌ای

تو، طراوت باغستان‏های مهر و وفایی.

تو، روح و ریحان فاطمه زهرایی؛ نه فقط میوه دل ام‏البنین.

عباس، فرزند مردی است که کوهِ رشادت و جوانمردی است.

فرزندِ شیر زنی است که به او شیر شهامت نوشاند.

کوه‌مردی که ذره‌ای از احترام برادرش حسین (علیه‌السلام) فرو نگزارد.

حسین (علیه‌السلام) امام بود و ابوالفضل، برادرِ امامت.

حسین (علیه‌السلام) ولی بود و ابوالفضل، هم‌رکابِ ولایت.

سلام بر عباس، سلام بر غیرت مجسم... سلام بر قامتِ فتوت...

السلام علیک یا اباالفضل العباس (ع)