اسلایدر

عباس اگرچه دست کشید از دو دست خویش

از یاری حســـــین علــــی، دســـت بر نداشت

درد و غمــــش تمامی از این بــــود که چــــرا

یک جان بـــــرای هدیـــــه به او بیشتر نداشت

او هــــــم چـــو کودکان حـــــرم تشنه بود، آه

اما دلـــــش نیامـــــد و یک جـــــرعه بر نداشت

امام حسین (علیه السلام) فرموده‌اند: عباس را نزد خدا منزلی است که روز قیامت، همه شهیدان بر آن رشک می‌برند. (الخصال - ج 1 ص 68)

یا ابالفضل العباس؛

کیست آن‏که تو را بخواند و از یاری دستان بریده‏ات بی‏نصیب بماند؟

کیست آن‏که اندوه جاودانه تو را بفهمد و از غم مشک‏های پاره پاره‏ات، طاقت از کف ندهد؟

کیست آن‌که بلندای قامتت را دیده باشد و آسمان را به چشم حقارت ندیده باشد؟!

تو، سقای جان‏های تشنه‌ای

تو، طراوت باغستان‏های مهر و وفایی.

تو، روح و ریحان فاطمه زهرایی؛ نه فقط میوه دل ام‏البنین.

عباس، فرزند مردی است که کوهِ رشادت و جوانمردی است.

فرزندِ شیر زنی است که به او شیر شهامت نوشاند.

کوه‌مردی که ذره‌ای از احترام برادرش حسین (علیه‌السلام) فرو نگزارد.

حسین (علیه‌السلام) امام بود و ابوالفضل، برادرِ امامت.

حسین (علیه‌السلام) ولی بود و ابوالفضل، هم‌رکابِ ولایت.

سلام بر عباس، سلام بر غیرت مجسم... سلام بر قامتِ فتوت...

السلام علیک یا اباالفضل العباس (ع)