اسلایدر

باز کن پنجره را !

باز کن پنجره را ! این بوی بهار است که می آید.

درب را بگشا ! بهار می آید چون همیشه با شکوفه ی لبخند ، با ترانه ی باران و بوی گل محمدی ، با نسیم مسیحایی.

پنجره را باز کنید! بهار می آید با صدهزار رنگار و زمین مرده با نفسش جان می گیرد.

بهار می آید با آب و آیینه و قرآن ، با مهری از نور ، با سجاده ی چشمه و رو به محراب ابروی یار در شبستان چمن ، نماز خواهد گزارد.

بهار می آید با پاکی شبنم ، با شوق چشمه ، با ترانه ی باران و زمزمه ی جویباران و سرود آبشاران ، با رودخانه ای از شعر و با تلاوت آبی دریا.

بهار می آید ، سوار بر هودجی از نور و نشسته در کجاوه ای از بلور ، با توری از شکوفه های سپید بر سر و خلعت سبزی برتن ، با تاجی از زمرد و یاقوت و مروارید ، با قبای اطلسی ، با گیسوان طلایی و دامنی پر از گل محمدی ، با نگاهی پرمهر و دستی چون نسیم ، با علم سبز و سرخ و بیرق گل های رنگارنگ.

بهار می آید با گلدان های شب بو ، با کوچه های مست یاس و باغ های پرشکوفه ، با بام های پرستاره و ایوان های خلوت در شب های مهتابی. بهار می آید با سفره های هفت سین و دعا و آمین ، با تخم مرغ های رنگین و دید و بازدید آن و این.

بهار می آید با فصل رویش ، موعد دیدار یاران هنگامه ی گرمی و محبت و ... دوستی و آشتی و با همه ی جلوه هایش با ما حرف می زند ، با جلوه هایی که گفتیم و نگفتیم !

عارف در بهار جلوه ی معشوق را می بیند و از دفتر او شرح جمال محبوب را می خواند :

بهار شرح جمال تو داده در هر فصل

بهشت ، ذکر جمیل تو کرده در هر بار

و اهل دل از بهار ظاهر ، نردبانی به بهار باطن می زنند و بر بام مقاط بسط ، با وجد و حال می سرایند :

ساقیا سایه ی ابر است و بهار و لب جو

من نگویم چه کن ، از اهل دلی خود تو بگو

شکر آن را که دگربار رسیدی به بهار

بیخ نیکی بنشان و گل توفیق ببو

واز ما می خواهد که غم دنیا ازدل بزداییم و هوای می و معشوق ازل بنماییم و توفیق طریق رضایش جوییم :

بهار گل طرب انگیز گشت و توبه شکن

به شادی رخ گل ، بیخ غم زدل برکن

و سالکان طریق عشق از نسیم باد نوروزی رایحه ی نفحات انس را برمی گیرند :

زکوی یار می آید نسیم باد نوروزی

از این باد ار مدد خواهی ، چراغ دل بیفروزی

و می خواهد که خود را چو غنچه در مصاف این نسیم و نفحه ی الهی قرار دهیم و توفیق را از دست نخواهد داد و خود را به خلعت دیدار یار مزین خواهد کرد.

و پیران معرفت حتی در کهولت با آمدن این بهار ، جوانی کرده و می سرایند :

بهار آمد ، جوانی را پس از پیری ز سرگیرم

کنار یار بنشینم ، ز عمر خود ثمر گیرم

گه نیز سالک در فراق یار و هجران دوستان یا عدم ثبوت تجلی نگار و مشاهده ی مدام یار به رغم آمدن فصل بهار عاشقانه می گرید :

بهار آمد که غم از جان برد ، غم در دل افزون شد

چه گویم کز غم آن سرو خندان جان و دل خون شد

گاه نیز با آمدن بهار و عدم توفیق دیدار یار غمگنانه و حسرت زده می مویند :

سحر از سینه ام سوزت برآیه

ز اشکم لاله ی خونین درآیه

تو گفتی با بهار دیگر آیم

نشینم تا بهار دیگر آیه

و آن پیر شوریده ی همدانی از آمدن بهار به یاد ایام شباب می افتد و از داغ لاله زاران به یاد لاله عذارانی که سرو قامتشان بر زمین افتاده و گل رخسارشان پرپرشده و از داغ شان لاله روییده است :

بهار آمد به صحرا و در و دشت

جوانی هم بهاری بود و بگذشت

سر قبر جوانان لاله رویه

دمی که مهوشان آین به گلگشت

عده ای نیز با آمدن ربیع و تنفس زمین و مستی و جوشش و رویش آن ، درس عبرت گرفته و از گذشتگان و صاحبان قدرت و مکنت که اینک کاخ ها را رها کرده و در سردی گور آرمیده اند ، چنین یاد می کند :

مست است زمین زیرا خورده است به جای می

از کاس سر هرمز ، خون دل نوشروان

و از ما می خواهد که با آمدن بهار و حضور گل و بلبل دم را غنیمت شمریم و فرصت را از دست ننهیم :

بنگر ز صبا دامن گل چاک شده

بلبل ز جمال گل طربناک شده

در سایه ی گل نشین که بسیار این گل

در خاک فرو ریزد و ما خاک شده

متأسفانه آدم های غنیمت شمار و خوش باش و بی غم و بی درد که به تعبیر قرآن کریم زیادند :

«یَعلَمُونَ ظاهِراً مِنَ الحَیاهِ الدُّنیا وَ هُم عَنِ الآخِرَهِ هُم غافِلونَ» اینان فقط ظواهر حیات مادی را می بینند و از باطن هستی و لُب جهان که غایت و هدف هستی و آخرت است ، غافلند و از پوشیدن خلعت تقوا خودداری می کنند ، فقط خانه ی ظاهری را آب و جارو و گردگیری می کنند ، اما در غبارروبی بیت دل اهمال می ورزند.

امید که با آمدن بهار ، بیشتر در این جلوه ی زیبایی پروردگار تدبر و تفکر کنیم و بنگریم آثار رحمت حق را که چگونه زمین را پس از مرگ زنده کرد و با دیدار بهار ، دیدار نگار و آن ساقی ازلی را که جهان و جلوه ای از اوست ، به یاد آریم.

روایتی است از امام صادق (ع) که « یَومُ النَّیروزِ هُوَالیَومُ الَّذی یَظهَرُ فیهِ فائِمُنا أهل البَیت ؛ نوروز آن روزی است که در آن قائم ما أهل بیت ظهور می کند ».

خورشید نوروزی آن گاه که به تابش درمی آید و بلبلان مست ، چمنزارهای سرسبز و طبیعت شادمان لباس نو می پوشند ، ای سوار بر عطر خوش یاسمن و نسترن ، بیا و ما را در همایش زیباترین روز عالم ، هدایت کن و برما که دل در طلب جمال زیبای تو داریم ظهور نما !

تو ای امام خوبی ! ای سرچشمه ی همیشه جوشان عشق و محبت و حقیقت ، در هنگام مردن عدل ، جوامع انسانی را بهاری کن به وسعت پایان بخشیدن به عمر بیدادگران !

خواهی آمد با سواران همراه و با بیرق عاشورایی به گستره ی جهان و در پرتو طلوع نور الهی و بر تاریک کده ی دنیای پرظلم و نیرنگ و فریبی که دنیاخواهان و مستکبران عالم و نظام های سلطه به بشریت فریب خورده ی امروز القا کرده اند ، خواهی تابید.

تو خواهی آمد و امت های مظلوم را از چنگال خصم رها خواهی ساخت ؛ آن گاه که دوستداران و دلباختگانت بی صبرانه در انتظار طلوع روی چون ماهت هستند.

اما ای فرزندان مهدی ! ای آنان که هماره دل خوش دارید به آمدن مولای مان ! بدانید عشق به مهدی یعنی عشق به محور خلقت ، دردانه ی آفرینش ، عشق به پاک ترین و زلال ترین منجی موعود.

تاکسی دل به عشق او نسپارد ، لذت بهاری بودن را هرگز نخواهد چشید. عشق به مولا یعنی وجودمان سرشار از طهارت و پاکی باشد و لبریز از شوق دیدن روی بهشتی ترین نگار !

بحارالانوار ، ج 52 ، ص 276

دارا و سارا

هنگام جنگ دادیم صدها هزار دارا
شد کوچه های ایران مشکین ز اشک سارا

سارا لباس پوشید ، با جبهه ها عجین شد
در فکه و شلمچه ، دارا به روی مین شد

چندین هزار دارا ، بسته به سر ، سربند
یا تکه تکه گشتند یا که اسیر و در بند

دوخته هزار سارا چشمی به حلقه ی در
از یک طرف و دیگر چشمی به خون دل ، تر

سارا سؤال می کرد ، دارا کجاست اکنون ؟
دیدند شعله ها را در سنگرش به مجنون

در آن زمانه رفتند ، صدها هزار دارا
در این زمانه گشتند ده ها هزار « دارا »

دارای آن زمانه بی سر درون کرخه
سارای این زمانه در کوچه با دوچرخه

در آن زمانه سارا با جبهه ها عجین شد
در این زمانه ناگه ،‌ چادر « لباس جین » شد

با خون و چنگ و دندان ، دشمن ز خانه راندیم
اما به ماهواره تا خانه اش کشاندیم

جای شهید اسم خواننده روی دیوار
آن ها به جبهه رفتند ، اینها شدند طلبکار!!!

نسیم عشق ، دل دریایی ما را نیز به تلاطم کشانده است و امواج اشتیاق ما نشان از حیات دارد . «سکون» ، صفت مرداب است و «حرکت» ، نشانه حیات است. این کدام نسیم است و از کدام جنت قدس وزیدن گرفته؟ هرچه هست ، توفان نزدیک است ؛ ان مع العسر یسرا .

اگر دشمن اسیر توهمات خویش نبود ، درمی یافت که پشتوانه قدرت ما در کجاست . ما به «حبل الله» اعتصام داریم و تا آن گاه که این رشته گسیخته نگردد ، در برابر هیچ قدرتی تسلیم نخواهیم شد و مانعی حتی بزرگ ترین اقیانوس های عالم نیز نمی تواند ما را از طی طریق باز دارد.

شهید سید مرتضی آوینی - برگرفته از کتاب مجموعه مقالات