اسلایدر

من به خون لبت ای دوست گرفتار شدم

حال سجاد تو را دیدم و بیمار شدم

در حسینیه ارباب شبی خوابم برد

صبح پشت در یک میکده بیدار شدم

چه شبی بود که از بین دو انگشت شما

ناگهان با خبر از عالم اسرار شدم

شال خوشبوی تو سبز و علم دوش تو سبز

دام همرنگ زمین بود گرفتار شدم

بچه بودم که اباالفضل شفا داد مرا

تا قیامت به اباالفضل بدهکار شدم

خلق در روضه گرفتند برات عتبات

من بیچاره ولی دیر خبردار شدم

رشته برگردنم افکنده ای و در پی تو

هرشب آواره هر کوچه و بازار شدم

کربلا اوج عزا بود ولی چون زینب

از بلایای پس از شام عزادار شدم

من از آن روز که در بند توام آزادم

نوکر فاطمه و حیدر کرار شدم 

گاهی وقت ها بدنیست در گرماگرم مصاف برای لحظه ای هم که شده افسار شمشیرت را یکشی ، دست بصیرتت را سایه بان چشم های سیاستت کنی و صحنه ی نبرد را خوب برانداز کنی و ببینی داری در کدام جبهه می جنگی و ماشه ی غیرتت را به سمت کدامین خاکریز می چکانی

کم نبودند مجاهدانی که وسط کارزار چشم بازکردند و خون حسین (ع) را بر لبه ی تیغه ی شمشیر خویش دیدند ...

قطعا نگاه به عاشورا از نگاه امام خمینی که توانست با تبعیت از امام حسین حکومت ظالم زمان خود را زمین بزند می تواند جذابیت و نکات خاص خود را داشته باشد.

نگاهی به سخنان امام خمینی قدس سره از پیش از انقلاب اسلامی، بخوبی در می یابیم که معظم له کلیه رفتارها و موضع گیری های خود را بر اساس آن واقعه تنظیم و عملی نموده است; زیرا فرهنگ عاشورا، فرهنگی همه جانبه است که ابعاد گوناگون سیاسی، اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی، اخلاقی، عرفانی، نظامی و... را در بر می گیرد. اندیشه زندگی امام خمینی قدس سره نیز این گونه بوده و دارای ابعاد مختلف یاد شده می باشد. در یک جمله می توان گفت که امام خمینی تمام هویت انقلاب اسلامی را به عاشورا گره زده و می فرماید: «انقلاب اسلامی ایران پرتوی از عاشورا و انقلاب عظیم الهی آن است.»

"قیام عاشورا در کلام و پیام امام خمینی" مردی که در اقتدار به سالار شهیدان، خود اسوه ای کامل بود . مردی که در شب سیاه ستم، مشعل فروزان شهادت برگرفت، بیرقهای قیام برافراشت، ننگ سکوت و ذلت از دامن مطهر طلایه داران تشیع سرخ حسینی زدود و دگر باره شعار «احدی الحسنیین » و «پیروزی خون بر شمشیر» را در عصر حاکمیت آهن و فولاد، به مستضعفان و پا برهنگان زمین آموخت و سرانجام نیز به همت دستانی که زنجیرهای عزا را قرنها بر زمین ننهاده و عشق عاشورا و یاد حادثه خونین کربلا را نسل اندر نسل با اشک و خون و صداقت در سینه ها نگهداشته بودند، حکومت یزید زمانه را سرنگون ساخت، یادش همیشه در خاطره ها زنده باد که همواره براین حقیقت گواهی می داد که: ما هر چه داریم از محرم و عاشورا داریم ..

روضه سیدالشهداءبرای حفظ مکتب سیدالشهدا ست.آن کسانی که می گویندروضه سیدالشهداء را نخوانید،اصلاً نمی فهمندمکتب سیدالشهداءچه بوده ونمی دانندیعنی چه،نمی داننداین گریه هاو این روضه ها حفظ کرده این مکتب را. الان هزاروچهارصدسال است که با این منبرها با این روضه ‌ها و با این مصیبت ها وبا این سینه زنی ها ما را حفظ کرده اند،تا حالا آورده اند اسلام را.این عده از جوان هایی که اینطورنیست که سوءنیت داشته باشند،خیال می کنند ماحالا بایدحرف روز بزنیم.حرف سیدالشهداءحرف روز است، همیشه حرف روز است،اصلاً حرف روز را سیدالشهداء آورده است دست‌ماها داده وسیدالشهداءرا این گریه ها حفظ کرده است،مکتبش را،این مصیبت ها ودادو قال ها حفظ کرده،این سینه زنی ها واین دسته جات و- عرض میکنم- اینها حفظ کرده.اگرفقط مقدسی بودو توی اتاق وتوی خانه می نشست برای خودش هی زیارت عاشورا می خواندو تسبیح می گرداندنمانده بودچیزی.هیاهو می‌خواهد،هرمکتبی هیاهو می خواهد،بایدپایش سینه بزنند،هرمکتبی تا پایش سینه زن نباشدتا پایش گریه کن نباشدتا پایش توی سروسینه زدن نباشدحفظ نمیشود.اینها اشتباه می ‌کنند،بچه اند اینها،نمیدانندکه این نقش روحانیت ونقش اهل منبرچه هست دراسلام،خودتان هم شایدخیلی ندانید.این نقش یک نقشی است که اسلام را همیشه زنده نگه داشته،آن گلی است که هی آب به آن میدهند زنده نگه ‌داشته این گریه ها زنده نگه داشته مکتب سیدالشهداء را.

این ذکرمصیبت ها زنده نگه داشته مکتب سیدالشهداءرا.ما باید برای یک شهیدی که ازدستمان می آورد عَلَم بپاکنیم نوحه خوانی کنیم،گریه کنیم، فریادکنیم،دیگران فریاد می زنند وقتی یکی از آنها کشته بشود،فرض کنید که از یک حزبی یکی کشته بشود میتینگ ها میدهند،فریادها می کنند.این یک میتینگ و فریادی است برای احیاء مکتب سیدالشهداءو اینهاملتفت نیستند،توجه نداردبه مسائل،همین گریه ها نگه داشته این مکتب را تا اینجا وهمین نوحه سرایی ها همینهاست که مارا زنده نگهداشته،همین هاست که این نهضت را پیش برده اگرسیدالشهداءنبود این نهضت هم پیش نمی برد،سیدالشهداءهمه جا هست«کُلُّ ارضٍ کَربَلا»همه جا محضرسیدالشهدا ست،همه منبرها محضرسیدالشهدا ست،همه محراب ها ازسیدالشهدا ست... ما هر روز باید گریه کنیم، ما هر روز باید منبر برویم برای حفظ این مکتب،برای حفظ این نهضتها،این نهضت ها مرهون امام حسین سلام الله علیه هست. 

در زیارت عاشورا چندین و چند بار ظالم را مورد لعن و نفرین قرار می دهیم اما تا به حال کمی با خود فکر کرده‌ایم که ظالم کیست؟ ظلم فقط به این خلاصه می شود که حقی پایمال گشته و یا خونی به زمین ریخته شود؟ اگر شما از آن دسته انسان هایی هستید که دایره تعریفتان از ظلم به این موارد خلاصه می شود بهتر است در ادامه با ما همراه باشید.

معنی ظلم

مجلسى(ره) گوید: ستم (ظلم) نهادن چیزى است در غیر جاى خود. (أصول الکافی/ ترجمه مصطفوى/ ج‏4 / 23 ) ظلم در اصل لغت، به معنی کار بی‏جا کردن، و تعدّی نمودن از حد وسط است. و ظلم به این معنی، جامع همه رذایل، و مرتکب شدن هر یک از قبایح شرعیه و عقلیه را شامل می شود. و این، ظلم به معنی اعمّ است. و برای ظلم، معنی دیگری نیز هست که عبارت است از: ضرر و اذیّت رسانیدن به غیر، از قبیل: کشتن و یا زدن، یا دشنام و فحش دادن، یا غیبت او را کردن، یا مال او را به غیر حق تصرف کردن و گرفتن، یا غیر این‏ها از کردار یا گفتاری که باعث اذیّت غیر باشد. و این، ظلم به معنی اخص است. و بیشتر آنچه در آیات و اخبار، و عرف مردم ذکر می‏شود این معنی مراد است.(معراج السعادة/ 396) در اکثر موارد، معنای اول مورد غفلت واقع شده و مصادیق آن از ظلم و ستم خویش بی خبر و غافل هستند و عمل خویش را در زمره ظلم و ستم نمی شمارند.

انواع ظلم

در یک تقسیم بندی ساده، ظلم را می توان به سه دسته تقسیم کرد: 1) ظلم به خدا 2) ظلم به خود 3) ظلم به دیگری (اعم از انسان و حیوان و ... ). ظلمى که خدا آن را نمى‏آمرزد، شرک به خدا است. و امّا ظلمى که خدا آن را مى‏آمرزد، ظلمى است که مرد بر نفس خود مى‏کند، در آنچه میان او و خداى عز و جل است. و امّا ظلمى که خدا آن را وا نمى‏گذارد، حقّ‏النّاس است که از یکدیگر مى‏طلبند».(تحفة الأولیاء/ج‏4 / 21)  علاوه بر موارد یاد شده می توان به ظلمی اشاره کرد که در عین کوچکی بسیار بزرگ و قابل توجه است.

گناه هر چند کوچک ظلم است

به تعبیری دیگر می توان گناه را ظلم نامید؛ ظلمی که هر سه نوع ظلم را شامل می گردد چرا که انسان با هر خطایی که مرتکب می شود هر چند کوچک، نه تنها خویشتن خویش را مورد ستم قرار داده بلکه از خدا نیز غافل شده و در این میان زحمت نظام آفرینش را نیز به هم می زند. چرا که به قول سعدی علیه الرحمه:

ابر و باد و مه و خورشید و فلک درکارند              تا تو نانی به کف آری و به غفلت نخوری

 همه از بحر تو سرگشته و فرمانبردار                 شرط انصاف نباشد که تو فرمان نبری

حال که کل کائنات از برای آدمی کمر به فرمانبرداری بسته و در جهت رشد و کمال او در حرکتند اگر این موجود خاکی اما افلاکی از مسیر خویش منحرف گشته و سرمنزل مقصود را فراموش کند، نه تنها به خویش ظلم کرده بلکه تلاش کل کائنات را پایمال نموده و چه ظلمی بزرگتر از این که هم خویشتن را محروم سازی و هم تلاش دیگران را به باد دهی.

چرا ظالم را لعن و نفرین می گویند؟

برای اینکه با ظلم خویش زحمت نظام آفرینش را بر هم زده و رسیدن به هدف را دورتر و دورتر می سازند. نظام آفرینش چون حلقه های زنجیر به یکدیگر پیوسته و عملکرد هر یک از افراد لاجرم بر دیگری تأثیر خواهد داشت و این هدف جز با دین حقیقی و صراط مستقیم محقق نخواهد شد. امام على(علیه السلام): سوگند به خدایى که دانه را شکافت و جاندار را آفرید، اگر علم را از معدن آن اقتباس کرده بودید، و خیر را از جایگاه آن جویا شده بودید، و از میان راه به رفتن پرداخته بودید، و راه حق را از طریق روشن آن پیموده بودید، راه ها براى شما روشن مى‏گشت، و نشانه‏هاى هدایت آشکار مى‏گردید، و فروغ اسلام شما را فرا مى‏گرفت؛ در آن صورت، دیگر هیچ کس سنگینى بار زندگى و هزینه عائله را حس نمى‏کرد، و هیچ مسلمان یا فردى که در پیمان مسلمانان است گرفتار ستمى نمى‏گشت. (الحیاة/ ترجمه احمد آرام/ ج‏2 / 59) 

این سخن حضرت اشاره است به آرمان هاى مردمى و اجتماعى دین، یعنى: پیروى صحیح از دین، و شناخت صحیح دین، راهگشاى یک زندگى برخوردار و سالم و آگاهانه است، که در آن، عدالت اجتماعى و اقتصادى حاکم است، و نه محرومیتى است و نه ستمى، نه به مسلمان و نه غیر مسلمان. و این است مقصد اعلا و آرمان والاى رسالت انبیا، و امامت اوصیا، و حکومت حقّه قرآنى و نظام اسلامى.

به خود و دنیای خود ظلم نکن

حال که متوجه شدی با کوچکترین گناه انسان می تواند در زمره ظالمان و در شمار لعن و نفرین شدگان قرار گیرد از کوچکترین گناه نیز بپرهیز که با آن به خود، دنیا و تمامی کائنات ظلم می کنی شاید بتوان این مسئله را دلیلی دیگری بر کوچک نشماردن گناه دانست: سماعة گوید: از حضرت ابوالحسن علیه السّلام شنیدم که می فرمود: خیر بسیار (مانند طاعت و بخشش زیاد) را بسیار نشمارید و گناه اندک را کم نشمارید، زیرا گناه اندک انباشته مى‏شود و زیاد می گردد، و در نهان از خدا بترسید تا از خود انصاف دهید (به حق قضاوت کنید اگر چه به زیانتان باشد، و چنین نکند جز کسى که در نهان از خدا بترسد) (أصول الکافی/ ترجمه مصطفوى/ ج‏3 / 394 )

آن کس که به بیدادگری پردازد                      با خلق خدای دشمنی آغازد

بیداد مکن که هر که بیداد کند                بیش از همه روز خود سیه می سازد

اگر مردم می‌دانستند زیارت امام حسین (ع) چه ارزشی دارد، از شدت شوق و علاقه می‌مردند و حسرت رسیدن به آن پاداش‌ها، جسم و روح آن‌ها را پاره پاره می‌کرد.

1) امام محمد باقر (ع) به علقمه فرمود: پس از آنکه به آن حضرت، با سلامی اشاره کردی، دو رکعت نماز بخوان و سپس زیارت عاشورا را بخوان. هنگامی که این زیارت را خواندی، در حقیقت او را به چیزی خواندی که هر کس از ملائکه که بخواهند او را زیارت کنند، به آن می‌خوانند و خداوند برای تو هزار هزار حسنه می‌نویسد و از تو هزار هزار سیئه محو می‌نماید و تو را هزار هزار مرتبه بالا می‌برد و همانند کسانی می‌باشی که در رکاب آن حضرت به شهادت رسیدند. حتی در درجات آن‌ها هم شریک می‌شوی.

کامل الزیارات - ص 74

2) امام صادق (ع) به صفوان می‌فرماید: زیارت عاشورا را بخوان و از آن مواظبت کن، به درستی که من چند خیر را برای خواننده آن تضمین می‌کنم، اول زیارتش قبول شود؛ دوم سعی و کوشش او شکور باشد؛ سوم حاجات او هرچه باشد، از طرف خداوند بزرگ برآورده شود و نا امید از درگاه او برنگردد، زیرا خداوند وعده خود را خلاف نخواهد کرد.

بحارالانوار - جلد 98 - ص 300

3) در روایت دیگر می‌خوانیم: اگر مردم می‌دانستند زیارت امام حسین (ع) چه ارزشی دارد، از شدت شوق و علاقه می‌مردند و حسرت رسیدن به آن پاداش‌ها، جسم و روح آن‌ها را پاره پاره می‌کرد.

بحارالانوار - جلد 101 - ص 18

4) زیارت امام حسین (ع)، بر هر مومنی که اقرار به امامت ایشان داشته باشد، واجب است.

بحارالانوار - جلد 101 - ص 69

5) کسی که امام حسین (ع) را تنها برای رضا و خوشنودی پروردگار، و نه برای کسب شهرت، زیارت کند، خداوند تمامی گناهان او را پاک می‌کند.

بحارالانوار - جلد 101 - ص 4

6) اگر کسی بدون عذر موجه، امام حسین (ع) را زیارت نکند، از اهل آتش خواهد بود.

بحارالانوار - جلد 101 - ص 4

7) کسی که امام حسین (ع) را زیارت نکند، شیعه اهل بیت نیست.

بحارالانوار - جلد 101 - ص4