اسلایدر

عاشورا 1

به جای نواسیران می سراید

برای درد انسان می سراید

زبانم لال ، دارد روی نیزه

سری آهسته قرآن می سراید

عاشورا 2

دلش دل مویه های ناب می زد

جمالش شانه بر مهتاب می زد

کسی با دست هایی که ندارد

گره بر زخم های آب می زد

عاشورا 3

فرات از لحظه هایش یاس می ریخت

کنارش مشکی از احساس می ریخت

درون خیمه های بی علمدار

ز چشمان حسین ، عباس می ریخت

لاله ســــرخ شـــهادت، تن تـب‌دار من است     چشمه فیض خدا چشم گهربار من است

حافظ خــــــون پیـــــام شهــــــدای ره دیــن     لب گویای من و دیـــــده خون‌بار من است

داغ یک دشت شهید و غم یک دشت اسیر     این همه بار گــــران بر تن بیمار من است

نماز، دلتنگ عبادت اوست و خاک، دلواپسِ سجده‏هایش...

دعا منتظر ترنّم اوست و صحیفه سجادیه، در انتظار تبسم دست‏هایش...

شام غریبان، دلواپس ناله‏های عاشورایی اوست و «زینب سلام‌الله‌علیها»، دل نگران زخم دلش...

عاشورا منتظر حضور اوست و کربلا منتظر ادامه نگاهش؛ نگاهی که نورانی دیدن و نورانی اندیشیدن را به نسل‏های خاموش بیاموزد...

امروز روز پر کشیدن مردی است که در سالیان دراز، غم عظیم عاشورا را لابه لای بغض‌های مناجات، به آسمان هدیه کرده است.

سجاده‌ات را به وسعت تمام هستی گسترده‌ای تا هرچه عبادت و راز و نیاز است سهم تو باشد. هرکس را از دنیا بهره‌ای است، و بهره‌ی تو، سجده‌های طولانی و استغاثه‌هایی است که در برابر محبوب و معبودت داشتی و چه اندوخته‌ای بالاتر از این است؟

سهم تو، مناجات و راز و نیازهایی است که انسان را به خدا می‌رساند و بال‌های پروازی است که خاک را به افلاک پیوند می‌زند.

آن حضرت به «زین‌العابدین» یعنی زینت عبادت کنندگان، مشهور بود. امام سجاد (علیه‌السلام) در طول زندگی‌شان چنان اهل عبادت و تضرع به درگاه خداوند بودند که امام باقر (علیه‌السلام) در این‌باره می‌فرمایند: «از عبادت به جایی رسیده بود که کسی نرسیده بود. از شب‌زنده‌داری رنگش زرد، و از گریه چشمانش سرخ، و از سجده پیشانی‌اش برجسته، و از ایستادن در نماز، پاهایش دچار ورم شده بود.» (مناقب ابن شهر آشوب، ج 4، ص 148؛ ارشاد، مفید، ص 255)

قطره‌ای از دریای بی‌کران صحیفه سجادیه:

پاک و منزه است پروردگار من؛ چگونه نیازمندی از نیازمندی درخواست می‌کند و کجا فقیر و تنگدستی به فقیری مانند خود، رو می‌آورد؟

پس ای پروردگار من، من از روی رغبت، آهنگ تو نموده‌ام و با اعتماد به تو، امید بر تو بسته‌ام و دانسته‌ام که حتماً بیشترین چیزی را که از تو بخواهم، در برابر دارایی و توان تو، اندک است؛ و بزرگ‌ترین چیزی را که از تو طلب کنم، در برابر گستره فیض و رحمت تو، کوچک است؛ و البته، جود و بخشش تو، از درخواست کسی کم نمی‌آورد و دست تو در بخشش‌ها، از هر دستی برتر است.

خدایا پس بر محمد و آل او درود فرست و با من به احسان و تفضلت رفتار کن و با من با عدالت و دادگری‌ات به استحقاق رفتار مکن. چه اینکه من اول روی آورنده‌ای نیستم که به سوی تو روی آورده و با آنکه سزاوار منع است، به او بخشش کرده‌ای و اول سائلی نیستم که از تو درخواست کرده و با آنکه سزاوار محرومیت بوده است، به او احسان کرده‌ای.

خدایا بر محمد و آل او درود فرست، و اجابت کننده دعایم باش و به ندایم نزدیک؛ و به تضرع و زاریم مهربان و به صدایم شنوا باش؛ و امیدم را از خودت قطع نکن و دعایم را از درگاهت بر مگردان؛ و در این خواسته و غیر آن، گرایشم را به غیر خودت متوجه نکن.

و مرا با برآوردن خواسته‌ام و روا کردن حاجتم و رسیدن به خواسته‌ام، پیش از آنکه از این سرای فانی بروم با آسان کردن دشواری برایم، و خوبی تقدیر تو در همه امور برایم، یاری و کفایت فرما. (صحیفه سجادیه)

شهید ابراهیم هاشمی در سال 1361 در عملیات بیت المقدس  در منطقه فکه به شهادت رسید.

در مشت گرفت آب و بی تاب نشد     شــرمنده اهل بیت و اصحاب نشد

در حیرتم از عطش، که مانند فرات     از شـــــرم لب تشنه‌ی او آب نشد

هر گاه نام عباس به میان می‌آید، همه ‌چیز به ازدحام می‌آیند.

اشک‌ها ازدحام می‌کنند که دریا شوند؛ دریاها ازدحام می‌کنند که اشک شوند؛ اشک‌ها و دریاها ازدحام می‌کنند که طوفان شوند و طوفان‌ها دست به دست هم می‌دهند تا علم عباس را بر پا نگه دارند.

علم عباس، هنوز برپاست. دست عباس هنوز قلم نشده است. دست عباس، همین دسته‌های عاشوراست که هر سال از هر کوی و برزن، مانند رود خروشان جاری می‌شوند و کشور به کشور، شهر به شهر، مسجد به مسجد و حرم به حرم، بیرق خونین عاشورا را برپا نگه می‌دارند.

بیرق خونین عاشورا را برپا نگه می‌دارند، تا رسم مردانگی از جهان برنیفتد، تا رسم وفا در جهان زنده بماند. حکایت عباس، حکایت عشق است؛ حکایت وفاست، حکایت دلدادگی است.

مشک عباس، پر از آب نبود؛ پر از آبرو بود. چه غافلند آنان که مشک عباس را تیرباران کردند. آبرو با تیر بر زمین نمی‌ریزد؛ آبرو با شمشیر بر زمین نمی‌ریزد؛ آبرو با شمشیر تازه‌تر می‌شود و با تیر زنده‌تر. آبرو با خون درخشان‌تر می‌شود.

عباس، با مشک، آب نیاورده است؛ آبرو آورده است. با مشک آبرو آوردن، کار هر کس نیست. با مشک آب آوردن کار هر کسی هست. اما عباس،‌ کسی است که مثل هیچ‌کس نیست.

مراسم عزاداری عاشورای حسینی

مکان : امامزاده اسماعیل شهرستان شهریار

یادتان باشــد لباس مشـــکی‌ام را تا کنید

گوشه‌ای از قبر من این جامه را هم جا کنید

کاش من در شام تاســـوعا بمیرم تا شما

خرجیم را نذر خـــرج ظهـــر عاشــــورا کنید

عباس اگرچه دست کشید از دو دست خویش

از یاری حســـــین علــــی، دســـت بر نداشت

درد و غمــــش تمامی از این بــــود که چــــرا

یک جان بـــــرای هدیـــــه به او بیشتر نداشت

او هــــــم چـــو کودکان حـــــرم تشنه بود، آه

اما دلـــــش نیامـــــد و یک جـــــرعه بر نداشت

امام حسین (علیه السلام) فرموده‌اند: عباس را نزد خدا منزلی است که روز قیامت، همه شهیدان بر آن رشک می‌برند. (الخصال - ج 1 ص 68)

یا ابالفضل العباس؛

کیست آن‏که تو را بخواند و از یاری دستان بریده‏ات بی‏نصیب بماند؟

کیست آن‏که اندوه جاودانه تو را بفهمد و از غم مشک‏های پاره پاره‏ات، طاقت از کف ندهد؟

کیست آن‌که بلندای قامتت را دیده باشد و آسمان را به چشم حقارت ندیده باشد؟!

تو، سقای جان‏های تشنه‌ای

تو، طراوت باغستان‏های مهر و وفایی.

تو، روح و ریحان فاطمه زهرایی؛ نه فقط میوه دل ام‏البنین.

عباس، فرزند مردی است که کوهِ رشادت و جوانمردی است.

فرزندِ شیر زنی است که به او شیر شهامت نوشاند.

کوه‌مردی که ذره‌ای از احترام برادرش حسین (علیه‌السلام) فرو نگزارد.

حسین (علیه‌السلام) امام بود و ابوالفضل، برادرِ امامت.

حسین (علیه‌السلام) ولی بود و ابوالفضل، هم‌رکابِ ولایت.

سلام بر عباس، سلام بر غیرت مجسم... سلام بر قامتِ فتوت...

السلام علیک یا اباالفضل العباس (ع)

روزشمار جریان نهضت امام حسین علیه السلام

 بـــوی محــــرم

دوباره بـــوی محــــرم دوباره بـــوی حسین (ع)      دوباره نوشش می از ســـــر سبوی حسین (ع)

دوباره مــــــاه تأثــــــــر، دوباره مــــــاه عــــــزا     دوباره سینه زدن در میان کـــــوی حسین (ع)

دوباره شهــــــر بپوشــــــد به تن لباس ســـیاه      رواج هیئــت و مسجـــد، ز آبــــروی حسین (ع)

دوباره ذکـــــر حسین، بر لبان پیـــــر و جــــوان      دوباره نغمه «هل من» رسد ز سوی حسین (ع)

دوباره یاد شهیــــــدان کــــــــــربــــــلا کردن       دوباره خوی گرفتن به خـــلق‌وخــوی حسین (ع)

دوباره لطف خدایی بــــــــرای شخص زهیــــــر      و نیـــــک عاقبتی بعــــد گفتگــــوی حسین (ع)

دوباره حـــــــر پشیمان به محضـــــر مـــــــــولا      عوض نمـــودن دنیا به تار مـــــــــوی حسین (ع)

دوباره قاســــــم و اکبـــــر، عمـــویشان عباس      فــدای حق شده در جنگ با عــدوی حسین (ع)

دوباره علقـــــمه و قتـــــلگاه شاه شهیـــــــــد      دوباره نالـــــــه زینب به جستجـــوی حسین (ع)

گرفتنش به بغل جســـــم بی ســـر مــــــــولا      دوباره بوســـــــه زدن بر رگ گلـــوی حسین (ع)

دوباره شـــــــام غـــریبان، به خیمه‌ها آتــــش      زنان دربه‌در و خــــــواهــــر نکـــــوی حسین (ع)

دوباره یــــــــــاد اســـــــارت بــــــرای آل الله       و یاد ســنگ پرانـی به رأس و روی حسین (ع)

دلـــــــــــم گرفته خدایا ز ماتـــــــم مـــــــــولا      نما تـــو قسمت من، زائری به کـوی حسین (ع)

*****

 تقویم رو که نگاه کرد، به شدت تحت تأثیر قرار گرفت.

 دوباره زمان دلدادگی از راه رسیده بود.

 اشک‌هایی که یکی یکی می‌غلتید و از گونه‌هاش می‌چکید رو پاک کرد.

 یا علی گفت و از جاش بلند شد و به سمت لباس‌هاش رفت.

 تک تک لباس‌هاش رو زیر و رو کرد تا لباس مشکی رو پیدا کنه.

 پیراهن مشکی رو هیچ وقت دوست نداشت، چون همیشه یادآور ناراحت کننده‌ترین لحظات زندگیش بود.

 اما این بار هم مثل هر سال همین موقع، این احساس ناراحت کننده، جای خودش رو به حس دیگری داده بود.

 به حس زیبای عشق؛ عشق به محرم؛ عشق به حسین (ع) ...

*****

امام حسین (ع) فرموده‌اند:

 عده‌ای از روی طمع، عبادت خدا می‌کنند، این عبادت سوداگران است؛ و جمعی از ترس، بندگی خدا می‌کنند، این عبادت بردگان است؛ و برخی به انگیزه شکر، خدا را عبادت می‌کنند؛ این عبادت آزادمردان و بهترین عبادت‌هاست.

 (بحارالانوار، ج 78، ص 117)

از روزی که در نهر جانمان فرات سوز و علقمه عطش جاری ساخته اند،از شبی که در پیاله دلمان شربت گوارای ولایت ریخته اند،دلمان یک حسینیه پر شور است.

در حسینیه دلمان، مرغهای محبت سینه می زنند و اشکهای یتیم در خرابه چشم، بی قراری می کنند.

دشت غـــوغا بود، غـــوغا بود، غــوغا در غدیر
مــــــوج می‌زد سـیل مــــردم، مثل دریا در غدیر

تشنگی‌ها بود و توفان بود و شــــن بود و غبار
محشری از هر چه با خود داشت صحرا، در غدیر

کاروان آرام و بی‌تشــــویش، لنگـــر می‌گرفت
تا بگیــــــرد کاروان‌ســـالارشــان جـــــــا در غدیر

گردها خوابید کـــم کــــم، کاروان خاموش شد
تا پیمبــــر خــــود چه خواهـــــد گفت آیا در غدیر

تا افــــق انبـــوه مــــردان صحاری بود و دشت
و ســــکوتی، تا کنــــد آن مــــرد، لب وا در غدیر

مـــرد اما با نگاهــی گــــرم در چشمان شوق
جستجــــو می‌کـــرد محبوبــش علی را در غدیر

پس به مردان عرب فرمود: بعد از من علیست
هــــر که من مولای اویــــم اوست مولا در غدیر

گــردها خوابیده بـــود و کاروان خامـــــوش بود
خـــوانده می‌شـــد انتهای قصــــه‌ی ما در غدیر

در شکــــوه کاروان آن روز با آهنـــــگ زنـــــگ
بی‌گمان باری رقــــم می‌خــــورد فـــردا در غدیر

ای فــــراموشان باطل! ســـر به پایین افکنید!
چـــون پیمبر دســـــت حق را بـــــرد بالا در غدیر