وقتي ديده به جهان گشوده ي خطه اي از تبار ايثار و رشادت سرداراني چون محمد ايزانلو و رجبعلي محمد زاده هستي و همراه جانباز گردان ميثم سيد ابوالفضل كاظمي از كوچه نقاش ها مي گذري يا بر روي خاكهاي نرم كوشك به حاج عبدالحسين برونسي اقتدا مي كني و همپاي صاعقه لشگر 27 محمد رسول الله(ص) روشنايي را به ظُلُمات كانال كميل و گردان حنظله مي رساني يا اينكه اِشلوكنان بر طبل پيروزي مي كوبي تا در نگاه صياد دلبر بماني و بلور اشكهاي دا را براي خود به ارمغان بگيري و به اميد اينكه پايي جامانده در معركه حق بر باطل داشته باشي و همواره آرزوي پسر ايران شدن را همانند نورالدين در دل بپروراني...در اين حالات است كه بايد درنگي كرد و با خود گفت:چرا بايد امام سيد علي را تنها گذاري؟! در حالي كه از ازل تا ابد مجاهدان كربلايي،مالك اشتر امام خود بودند و راهيان معبر عشق...